Marksizmin bir türü olan Maoculuk, Marksizm’in Çin’in toplumsal gerçeklerine uyarlanmasından ortaya çıkmış bir görüştür ve özellikle iki açıdan Klasik Marksizm‘den ayrılır:
1. Sosyalist iktidar, Çin’de bir proletarya devrimi sonucunda değil, köylerde bir gerilla hareketi sonucunda kurulmuştur. Kentler, köyler tarafından kuşatılarak ele geçirilmiştir.
Mao‘ya göre bu strateji dünya çapında da uygulanabilir. Şöyle ki, ileri sanayi ülkeleri bir çeşit dünya kentleridir ve burjuvalaşma bu ülkelerdeki devrimci ateşi söndürmüştür.
Devrimin bugün, en fazla yayılma şansı az gelişmiş ülkelerde yani Mao’nun tabiriyle dünyanın köyleri diyebileceğimiz ülkelerdedir. Devrim öncelikle bu az gelişmiş ülkelerde başlayacak ardından sanayi ülkelerini kuşatacaktır.
2. Mao’ya göre üretim araçlarının kolektif mülkiyeti, sınıflar arasındaki mücadeleye son veremez. Bu yüzden sosyalist toplumlarda çelişkiler sürer ve bu durum yeni bir burjuva sınıfının doğması tehlikesini ortaya çıkarır. Bu burjuvalaşma eğilimine karşı mücadele edebilmek için, “devrimci tansiyonu” aralıksız sürdürmek gerekir.
Nitekim Çin’de 1966 yılında patlayan “Kültür Devrimi” de Mao’nun böyle bir tansiyonu sürdürme araçlarından biri olmuştur.
Maoculuk, bu fikre karşı olanlar tarafından genellikle “köylü sosyalizmi” denilerek küçümsenmiş ve Marksizm’i temel ilkelerinden olan “kentlerdeki işçi kitlelerinin önderliğindeki devrim” kuralından bir sapma olarak görülmüştür.